पाईला

म त प्रेम रेसमी धागो जस्तो चाहन्थे

जसले टुक्रा-टुक्रा हामीलाई समेटेर माला बनाउन सकोस्,

म त प्रेम दीवारका रङ्गहरू जस्तो चाहन्थे

जसले कुरूप आवरणलाई छोपेर सुन्दरता थप्न सकोस्

म त प्रेम भावनाहरू जस्तो चाहन्थे

जसले रुखा दिलहरूलाई पनि बहकाउन सकोस्

म त प्रेम ती सुन्दर यादहरूको जस्तो चाहन्थे

जसलाई सम्झदा पनि अनुहारमा मुस्कान छाउन सकोस्

तर,

जब प्रेम अस्तित्व भन्दा उदेश्यमा हराउन लाग्यो

यथार्थ भुलेर देखावटीमा बहकाउन लाग्यो

हामी साना तिना बेमेललाई पहाड बनाउन लाग्यौ

एकले अर्कालाई तल पार्न अनेक आरोप जगाउन लाग्यौ

मेरा व्यवहारलाई तिमिले संकाले आखाँले हेरिरहदा

अनि तिमी हरेक कामहरुलाई मैले प्रश्नहरुले बेरिरहदा

तिमीमा भन्दा तिम्रो वासनामा आफुलाई विलिन गराई

तिम्रो रुपमा अडेको आशक्ति अनि त्यो हुनुको तिम्रो आडम्बरिपन

जसले प्रेम गर्ने इच्छालाई भन्दापनि बाध्यतालाई समेटिरहेछ

आफुलाई तल नपार्न कृतिम प्रशंसाको खोला बगाई

बनावटि रुपमा जहिल्यै सम्पुर्णताको आभाष जगाई

 एकअर्काको साथमा हुदापनि हामी जसरि अपुरो भयौ

एक अर्काको भौतिक साथ तर भित्रबाट एक्लै रह्यौ

र त ,

अन्यौलताको समुन्द्रमा आफुलाई ढुवाएर बस्नुभन्दा

रित्तो जिवन मलाई असल लागिरहेछ

जिन्दगी नाटकमा विताई बाचिराख्नु भन्दा

आफ्नै जिन्दगी जिउने ईच्चा जागिरहेछ

आफ्ना साथिहरु भन्दा भिन्न हुने भय भन्दा

अब म भित्रको म ले मलाई मागिरहेछ

त्यसैले अब यो पाईलाले यस्तो चाल लिनेछ

म मैले सोचे जस्तो प्रेम प्राप्त गर्न सकु।।